អ្នកស្រីអ៊ឹងសុជីវី អនុប្រធានក្រុមមគ្គុទេសក៍
តើអ្នកស្រីមានទំនាក់ទំនងដំបូងជាមួយសារមន្ទីរទួលស្លែងដោយរបៀបណា?
នាអំឡុងឆ្នាំ១៩៨៧ ខ្ញុំធ្វើការនៅនាយកដ្ឋានអភិរក្សនៃក្រសួងវប្បធម៌និងវិចិត្រសិល្បៈដែលមានទីតាំងនៅឆ្ងាយផ្ទះបន្តិច។ លុះដល់ចុងឆ្នាំ១៩៨៧ ខ្ញុំសម្រេចចិត្ដមកធ្វើការនៅសារមន្ទីរទួលស្លែងព្រោះវានៅជិតផ្ទះ។ ការផ្លាស់ប្តូរទីកន្លែងមកធ្វើការនៅសារមន្ទីរគឺងាយស្រួល ព្រោះមនុស្សភាគច្រើនបដិសេធមិនចង់មកធ្វើការនៅទីនេះឡើយ ហេតុដូច្នេះសារមន្ទីរមានបុគ្គលិកប្រហែល២០នាក់ប៉ុណ្ណោះនាពេលនោះ។
តើកត្តាអ្វីខ្លះជាបញ្ហាប្រឈមបំផុតក្នុងអាជីពជាមគ្គុទេសក៍?
បញ្ហាប្រឈមនោះ គឺខ្ញុំរមែងអួលដើមកនៅពេលដែលនិយាយរំឭកដល់ស្ថានភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជនក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ព្រោះខ្ញុំក៏ជាជនរងគ្រោះមួយរូបក្នុងជំនាន់នោះដែរ ហើយក៏បានបាត់បង់ឪពុកនិងបងប្អូនចំនួន៣នាក់។ ក្នុងនាមជាមគ្គុទេសក៍ម្នាក់ ខ្ញុំតែងតែចែករំលែកនូវរឿងរ៉ាវទុក្ខវេទនារបស់ប្រជាជនក្នុងសម័យនោះទោះបីជាមានការលំបាកក្នុងការរំឭកប្រវត្តិជូរចត់នេះ ព្រោះខ្ញុំយល់ថាជារឿងសំខាន់ដែលភ្ញៀវទេសចរត្រូវស្វែងយល់។
តើអ្នកស្រីចូលចិត្តនូវអ្វីដែលអ្នកស្រីកំពុងធ្វើដែរឬទេ?
ខ្ញុំចូលចិត្តការងារនេះ ព្រោះវាផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍ជូរចត់ដែលបានឆ្លងកាត់ក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមទៅដល់ភ្ញៀវ។ រឿងរ៉ាវដែលខ្ញុំរៀបរាប់បានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តភ្ញៀវរហូតដល់ភ្ញៀវខ្លះសម្រក់ទឹកភ្នែកអាណិតខ្ញុំ។ សញ្ញាប្រតិកម្មនេះ បង្ហាញថាភ្ញៀវទេសចរបានយល់ដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់ខ្ញុំនិងប្រជាជនកម្ពុជាដែលបានឆ្លងកាត់របបអាវខ្មៅនេះ ហេតុដូច្នេះទើបខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលត្បិតបានចូលរួមក្នុងការផ្សព្វផ្សាយប្រវត្ដិសាស្រ្ដខ្មែរក្រហមដល់ប្រទេសដទៃ ជាពិសេសយុវជនកម្ពុជាជំនាន់ក្រោយ ប្រយោជន៍ជម្រុញទឹកចិត្តពួកគេឲ្យចងចាំទុក្ខសោកទាំងនោះ ហើយបន្តផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សផ្សេងទៀត។
តើអ្វីទៅជាបទពិសោធន៍ការងារដ៏ល្អមួយក្នុងសារមន្ទីរដែលអ្នកស្រីពេញចិត្តជាងគេ?
បទពិសោធន៍ដ៏ល្អនោះ គឺការជម្រុញលើកទឹកចិត្តពីភ្ញៀវ ឲ្យខ្ញុំបន្តនិយាយរឿងរ៉ាវក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំរមែងទទួលបាននូវអារម្មណ៍កក់ក្តៅនិងកម្លាំងចិត្តចង់បន្តការផ្សព្វផ្សាយ នៅពេលឃើញភ្ញៀវបង្ហាញអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ និងប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជានាសម័យនោះ។
